Ελευθερία λόγου έχουμε, ακόμα τουλάχιστον, και ο καθένας μπορεί να εκφράζεται όπως θέλει και να γράφει ό,τι για εκείνον κρίνει σωστό.
Το να πέφτουν “να σε φάνε” γιατί δεν συμφωνείς με τη μάζα, είναι αναμφισβήτητα λάθος. Η ζωή του καθενός είναι δική του και την διαχειρίζεται όπως εκείνος θέλει. Αλλά να ΘΕΛΕΙ όμως. Όχι γιατί κάτι έκανε ο διπλανός, ο γείτονας, ο φίλος, το κάνουμε κι εμείς. Όλα χρειάζονται το δικό μας ΘΕΛΩ. Είναι το πιο ουσιαστικό συστατικό της εφήμερης αυτής ζωής.
Πολύ πρόσφατα, μεταξύ όλων των άλλων …καλών που συμβαίνουν παγκοσμίως αλλά και στη χώρα τούτη, την Ελλάδα μας, έγινε ένας φόνος μιας νέας κοπέλας, μιας μητέρας ενός μωρού που πριν την γνωρίσει την έχασε. Ολα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, καθημερινά ασχολούνται με αυτό το θέμα, λες και ανακάλυψαν τον τάφο του Τουτανχαμόν. Ναι, πόνεσα κι εγώ, δάκρυσα, ένα μεγάλο γιατί βγήκε από την ψυχή μου. Κι ύστερα αυτό το γιατί έφυγε από την ψυχή της αδικοχαμένης Καρολάιν και πήγε στο ΓΙΑΤΙ του κόσμου. Σε κείνο το ΓΙΑΤΙ, που βλέπει ΠΑΝΤΑ τη βιτρίνα και όχι τι γίνεται πίσω από τις κλειστές πόρτες.
Δεν θα σταθώ όμως εδώ. Θα σταθώ στο ότι ο άνθρωπος που τόσο αδίστακτα αφαίρεσε μια ζωή, στις φυλακές που οδηγήθηκε έχει κελί για Vip. Διακρίσεις ακόμα και στα σωφρονιστικά ιδρύματα. Διακρίσεις παντού. Μην απορείτε άλλο.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΝΔΗΜΙΑ είναι ΜΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ. ΔΙΑΚΡΙΣΗ τη λένε σε όλα τα επίπεδα… Γιατί εξαιτίας αυτής οι υπόλοιποι, και είμαστε εκατομμύρια, ανήκουμε στην κατηγορία του… μπιμπ…
Ελένη Δ. Μπουχαλάκη
