Ήμουνε 12 χρονώ και κάθε καλοκαίρι μόλις έκλειναν τα σχολεία ερχότανε ο θείος με το μπλε αγροτικό ΤΟΥΟΤΑ του και μ’ έπαιρνε απ’ το Ηράκλειο για να περάσω εκειά πέρα όλο το καλοκαίρι. Στ’ Αντισκάρι.
Ήτανε κιοσάς ο ξυλόφουρνος τση γιαγιάς Αμαλίας. Δεν είχε ακόμη ξημερώσει και το ψωμί ανακατευόταν με τη μυρωδιά από τις λεμονιές, κι απλωνόταν σ’ ούλο τον τόπο.
Η γιαγιά είχε ήδη αρμέξει και την κατσίκα και κιονά το γάλα που ‘βραζε άφησε ανεξίτηλη ακόμα τη μυρωδιά του κι ας πέρασε κοντά μισός αιώνας…
Στση μυγδαλιές τα πουλιά καλωσόριζαν τη μέρα που θα ‘ρχόταν. Κι από ‘κειας γρήγορα έπρεπε να τ’ αποχαιρετήσω γρήγορα για να πάμε στα χωράφια με τσι τομάτες να τσι περιποιηθούμε και να τσι ποτίσουμε με τη θεία και το θείο μου. Κοπελιδάκι μα έκαμα τόσηνα χαρά που δε λεγότανε, να ποτίζω με το λάστιχο τσι τομάτες. Και το μεσημέρι ξαποσταίναμε κάτω από τα δέντρα, στίβοντας την τομάτα στο παξιμάδι, συνοδεία πάντα με τσι φρέσκιες ελιές.
Τα βράδια σχεδόν πάντα τα περνούσα στα πανέμορφα Πλατιά Περάματα. Εκεί στην παρθένα παραλία με τα χοντρά βότσαλα και τση βράχους. Στην άκρη τση Κρήτης. Στο Νότο. Και πιο πέρα το εκκλησάκι των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, ψηλά σ’ ένα βουναλάκι. Κι ακόμα εκειά στέκει αγέρωχο να κοιτά το Νότιο Κρητικό Πέλαγος.
Και σα σκοτείνιαζε ανάβαμε φωτιά εκειά που σκα το κύμα κι ο ξάδερφος Μανώλης έπιανε το μπουζούκι κι όλα τα ξαδέρφια μαζωμένα τοτεσάς ξεκινούσαμε τα τραγούδια και τα χωρατά. Εκειά μας έβρισκε το ξημέρωμα ξαπλωμένους στην άκρη της θάλασσας.
Πολλές φορές πίναμε την πρώτη μας πρωινή πορτοκαλάδα στο ένα και μοναδικό καφενείο που υπήρχε στα Πλατειά Περάματα, ακούγοντας ιστορίες από τον αξέχαστο Σταυρουλονικόλα.
Οι εποχές άλλαξαν, τα χρόνια πέρασαν, χρόνια πολλά ‘χω να πάω στ’ Αντισκάρι, μα ο φούρνος της γιαγιάς, το αχνιστό ζυμωμένο ψωμί που ‘φτιαχνε, το γάλα τση κατσίκας, τα κακαρίσματα από το κοτέτσι, μα πιο πολύ εκείνα τα αξέχαστα βράδια στο Νότο, στην άκρη τση γης, όσο ‘χω αναπνιά θα τα θυμούμαι…
Ελένη Δ. Μπουχαλάκη
